Persoonlijk
Een blog over hoe het deelnemen aan een opleiding alles voor mij en mijn paarden veranderde.
De eerste stap is het moeilijkste, angst en gewoonte zullen je proberen tegen te houden. Je hoofd zal redenen bedenken waarom het niet kan, je te overtuigen om in je comfortzone te blijven. Maar is die zone wel echt een comfortzone?
Ik was afgestudeerd met mijn professionele bachelor in het sociaal cultureel werk en studeerde verder aan mijn masteropleiding. De masteropleiding ging stroef, ik had moeite om de gezellige, warme hoge school los te laten en nu verder te studeren in de kille , afstandelijke universiteit. Denken aan de toekomst zorgde voor stress. Stress of ik wel werk zou vinden, waar ik wilde wonen, of ik wel voldoende voldoening zou halen uit het leven … Ik had niet het gevoel op goede weg te zijn.
Ik had nood aan een extra positieve factor in mijn toekomstbeeld. Naast mijn passie voor het werken met mensen was er nog iets anders dat me (nog meer) deed glimlachen: mijn dieren, mijn paarden.
Ik zocht op het internet en ‘jawel’ ‘bingo’. Er bestond een postgraduaat hippotherapie dat ik mocht volgen met mijn diploma scw. De opleiding startte wel pas om de twee jaar, er mocht slechts 25 man per keer beginnen en ze keken naar je ‘paardendiploma’s’.
Ik moest dus meer ervaring op zien te doen bij de paarden, zodat ik meer kans maakte om binnen de opleiding te geraken. Om te kiezen welke opleiding heb ik dagen lang het hele internet afgeschuimd, naar verschillende mensen mails gestuurd en alles naast elkaar gelegd en vergeleken.
Ik koos voor een jaaropleiding bij Horseman’s Paradise. Ik had geen enkele connectie met deze plaats. Het was ver weg, maandelijks vervoer was een probleem voor later. En aah ja, ik had ook nog een paard nodig.
Want jawel ik had wel een paard (Barrie) maar die was nog maar 1,5 jaar oud. Te jong dus om een opleiding mee te volgen.
(Op de foto zie je Barrie de tweede keer dat ik hem ging bezoeken, rond zijn 4 maand)
Nu kan je denken ‘die Laura dat is gewoon een spring in’t veld’. Toch is niets minder waar. Ik ben net introvert, wat het een hele grote stap maakte. Toch bleef ik bij mijn mening dat dit het gene was dat mijn toekomst nodig had.
Tussen de inschrijving en de start van de opleiding zat ongeveer nog een half jaar tijd denk ik. Tijdens deze periode heb ik heel veel momenten gehad waarop ik dacht ‘oh nee, ik moet me uitschrijven’. Want waar begon ik in godsnaam aan? Elke maand mijn paard (welk paard?) helemaal naar Gent rijden om daar te moeten presteren bij allemaal onbekende mensen?
Ik had jaren lang voor het paard van mijn overburen gezorgd: Sidney. Toen Sid in de 20 was kocht ik een veulentje met het idee dat de twee elkaar konden aflossen. Helaas gaat het leven niet altijd zoals gepland en stierf Sid een half jaar later.
Samen met mama die haar hart ook aan Sidney verloren had (ik kom niet uit een paardenfamilie, mijn mama heeft leren paardrijden op haar 50 :-), besloten we een paard te adopteren.
In die tijd kwam ook mijn aanraking met ‘horsemanship’. Een jonge nieuwe vrijwilliger op het speelplein liet mij hier mee kennismaken. Ik was direct verkocht! Dit was een mede duwtje in mijn rug om mij te verdiepen in deze manier van werken met paarden. Voordien had ik al wel de ’traditionele’ manier afgezworen, maar veel meer dan rond dobberen in de piste met Sid deed ik niet.
Het lot veranderde, die jongen die me introduceerde in horsemanship moest zijn paard verkopen. Hij was zelf fysiek niet meer in staat met hem te werken. Wij besloten in plaats van te adopteren zijn paard over te kopen. Zodat Skip niet te ver weg moest.
Dus joepie: ik had een paard om de opleiding te volgen!
(Rechts foto van Sidney, onder foto van Skip)
Maar wat voor een paard? Waar waren we in godsnaam aan begonnen?
Dit vroeg ik mij af toen ik met mijn moeder in de spoed zat te wachten om platen van haar schouders te nemen. Ik heb haar toen ook gevraagd of het wel een goed idee was om hem te houden. Kan ik wel een opleiding doen met zo’n paard? Totaal onvoorspelbaar en onmogelijk een connectie mee te maken.
Ik heb nachten wakker gelegen. Schrik dat mijn mama zou verongelukken en dat doordat ik persé Skip wilde overnemen.
Ik besloot eerst de opleiding een kans te geven. Ze hadden mij ook gerust gesteld dat het niet erg was dat ik niet durfde rijden op mijn paard. We zouden niet meer rijden tot we daar waren.
Daarnaast gingen we focussen om hem zo gezond mogelijk te krijgen: osteo, nieuw zadel etc…
(Op de foto Skip zijn eerste dag bij ons, al draad aan draad bij Barrie)
Een jaar later …
Een jaar later was er niets terug te vinden van al deze stress situaties van voordien. Ik leerde Skip begrijpen en zijn prachtige aard kwam naar boven. Ik kon met hem werken in vrijheid, met hem rijden met of zonder teugels … Zelfs lekker gezellig met hem naar zee. Meerdere mensen wilden hem overkopen. Maar nee hoor, dat komt nooit meer op tafel ;-).
De jaaropleiding was nog maar een opzet naar wat mijn leven nu geworden is. Mijn droom van hippotherapie is vervangen door een passie om mensen en hun paarden te helpen (wie weet later misschien nog). Ik heb een oude stalling verbouwd en daar een prachtige paddock paradise opgezet voor mijn paarden, ik heb mijn droombedrijf opgericht … de toekomst geeft niet langer stress maar een glimlach, elke dag is genieten voor zowel mij als mijn paarden!
Mijn doel met dit verhaal is om jullie mee te geven dat er altijd heel veel factoren zijn die ‘nee’ zeggen en je tegenhouden om die eerste stap naar verandering te zetten. Wanneer je blijft toezeggen aan deze nee’s zal je ook in dezelfde cirkel blijven hangen.
- Droom je van vooruitgang met jouw paard?
- Als het antwoord op deze vraag ‘ja’ is. Dan moet je hiervoor gaan!
- Alle andere gevoelens die een ‘nee’ of twijfel veroorzaken zijn vragen en of situaties die je of wij kunnen oplossen.
- Het begint allemaal bij één simpele vraag, één stap, durf die stap zetten en verander je (paarden)toekomst!
Veel liefs,
Laura
